نور ببكاء : خلاص يا ماما كفاية عشان خاطرى انا مش عارفة اعيط على حالى ولا اعيط عشانك كفاية عشان خاطرى حاولت فريدة تتماسك عشان بنتها فريدة : خلاص يحبيتى ادخلى ريحى فى اوضتك شوية وربنا هيجبلك حقك ان شاء الله احست نور بالاختناق نور :
لو سمحتى يا ماما مش عاوزة ادخل اوضتى حاسة اني لو دخلت اوضتى هيحصلى حاجة انا عاوزة اتمشى فى الهواا شوية فريدة : وانتى فى حالتك دى لا يا نور انا مطمنش انك تخرجى كدا لوحدك نور بتلقائية : صدقينى يا ماما انا كويسة متقلقيش عليا هخرج شوية والله مش هتأخر عشان خاطرى يا ماما الام بقلة حيلة : ماشى يا نور بس ١٠ دقايق بس وترجعى علطول نور :
حاضر يا ماما فى الطريق ونور بتتمشى وشاردة فى اللى حصلها والدموع فى عنياها ومشوشة عليها الرؤية رجليها بتوديها قدام عربية بدون وعى وبتظهر فجأة قدام صاحب العربية صاحب العربية : حسبااااااى بس للأسف كان خبطها نزل عمار من العربية وشلها بضيق عمار بضيق : هى نقصاكى اليوم باين من اوله وحطها فى العربية ووداها المستشفى ووصى الطبيب والممرضات عليها . مكلفش خاطره حتى يستنى يشوف الطبيب هيقوله ايه عن حالتها خرج من المستشفى بغضب وركب سيارته بتأفق قاصدا الذهاب الى القصر الخاص به
لقراءة باقي القصة اضغط على الرقم 6 في السطر التالي
